Hiob lub Job (hebr. אִיּוֹב) – postać biblijna, mieszkaniec Us (obecnie Arabia Saudyjska), bohater starotestamentowej Księgi Hioba powstałej ok. V wiek p.n.e.
Życie Hioba stało się przedmiotem zakładu między Bogiem a Szatanem. W wyniku tego zakładu Hiob został pozbawiony majątku i rodziny oraz dotknięty trądem, co miało wystawić jego wiarę na próbę. Mimo dotykających go nieszczęść i wątpliwości Hiob pozostał wierny Bogu, który nagrodził go za to przywróceniem i pomnożeniem zdrowia, mienia i dzieci.
Od jego imienia powstał w języku polskim związek frazeologiczny hiobowa wieść – zła, tragiczna wiadomość.
Hiobowy problem dotkniętego niesczęściem i zmagającego się z losem człowieka stał się motywem wielu utworów muzycznych, literackich i filozoficznych.
W Koranie Hiob występuje pod imieniem Ayub i jest jednym z proroków.
Motyw Hioba w sztuce i filozofii:[]
Renesans[]
- XVI tren Jana Kochanowskiego zawiera alegorię historii o Hiobie.
Romantyzm[]
- nawiązanie do postaci Hioba można odnaleźć w poemacie "Ojciec zadżumionych" Juliusza Słowackiego.
Współczesność[]
- Karol Wojtyła - dramat Hiob z 1940 roku.
- Jerzy Prokopiuk - Bóg, Szatan, Hiob - 1999.
- Jacek Kaczmarski - wiersz Hiob z 1979 r. i Dzieci Hioba z 1981.
- Anna Kamieńska - tomik wierszy Drugie szczęście Hioba z 1974 roku.
Linki zewnętrzne:[]
|
Ta strona zawiera treści z Wikipedii.
Oryginalny artykuł był umieszczony pod nazwą Hiob. Lista autorów jest dostępna w
historii strony. |